ملك خداوند

«له الملك‏» ،كه خودش يا مضمونش زياد در قرآن آمده است و اين ازآن كلماتى است كه بايد باور كنيم كه تصورش آنقدر بزرگ است كه دراذهان كوچك امثال ما آنچنان كه بايد و شايد جا نمى‏گيرد.مكرر گفته‏ايم‏كه تفاوت‏«ملك‏»و«ملك‏»اين است كه ملك را در مورد داراييهاى‏اقتصادى و ثروت به كار مى‏برند و ملك را در مورد داراييهاى قدرت;

يعنى هر چه كه در تحت نفوذ و سيطره و قدرت انسان باشد.هر ملكى رامى‏شود گفت ملك هم هست ولى هر ملكى ملك نيست.معنى آيه اين‏است كه خداوند ملك و مالك مطلق هستى است،صاحب اصلى هستى‏است،اصلا در مقابل ملكيت و مالكيت او كه همه چيز مال خود اوست و در تحت‏سلطه خود اوست ديگر هيچ قدرتى معنى و مفهوم ندارد;تقسيم‏ملك و تقسيم ملك با خدا كه اين مقدار مال من و اين مقدار مال تو،معنى‏ندارد.او ملك مطلق هستى است،حال كه ملك مطلق هستى است،پس درمقابل آنچه كه او بخواهد ديگر مساله مانع و«مى‏شود»و«نمى‏شود»معناندارد.براى قدرتهايى كه در داخل هستى است در مقابل يك قدرت،قدرت ديگرى مقاومت و ايستادگى مى‏كند،اما آن كسى كه تمام هستى،يكپارچه در تحت نفوذ و قدرت اوست در مورد آنچه حكمتش اقتضا كندديگر براى او مساله‏«نمى‏شود»و امثال آن معنى ندارد.پس استبعادهايى‏كه گاهى افرادى در مورد معاد مى‏كنند مانند آنچه كه قرآن نقل مى‏كند: «من‏يحيى العظام و هى رميم‏» (3) (استخوان پوسيده را چه كسى زنده مى‏كند؟)ناشى‏از اين است كه شخص،خود را معيار و مقياس قرار داده و با حساب خوداوضاع را سنجيده است.در كار خدا فقط حكمت‏خودش حكمفرماست.

نمى‏خواهم بگويم حكمت‏خداوند قدرت او را محدود مى‏كند،محدوديت در كار نيست،قدرت او عين حكمت اوست.آنچه را كه‏حكمتش اقتضا مى‏كند و اراده و مشيت‏حكيمانه‏اش اقتضا مى‏كند انجام‏مى‏دهد و مساله اينكه اين،كار مشكلى است و آن كار آسانى است ديگر درآنجا مطرح نيست.

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: